In Memoriam Wim Vink

Willem Joseph Pieter (kortweg Wim) Vink werd op 15 april 1937 geboren in Rhenen. Nog voor het begin van de tweede wereldoorlog verhuisde het gezin Vink naar Den Haag omdat zijn vader daar een baan kreeg aangeboden. 

✞ Wim Vink 1937 - 2022

In de jaren '50 werd Wim lid van de Haagsche Christelijke Schaakvereniging, een logische keus gezien de gereformeerde achtergrond van het ouderlijk gezin Vink. HCSV was een middelgrote vereniging met een aantal sterke spelers waardoor de club afwisselend in de hoofdklasse en de eerste klasse mee kon komen. Al spoedig ontwikkelde Wim zich tot één van de sterkste spelers van de club, iets wat ik aan den lijve ondervond toen ik hem voor het eerst ontmoette in een competitiewedstrijd in 1963:


De hieronder staande partij werd gespeeld in de hoofdklasse. Daar trof Wim aan het eerste bord Lodewijk Prins, toen kampioen van Nederland.  Wim toonde zich niet in het minst geïntimideerd door zijn sterke tegenstander en speelde brutaal op aanval. Het commentaar bij deze partij is gebaseerd op opmerkingen van Wim zelf.


De kleinere clubs binnen de Haagse Schaakbond kregen het steeds moeilijker. Het werd steeds lastiger om voor de door-de-weekse clubavonden zaaltjes voor een betaalbare prijs te huren. In 1970 besloten een aantal van deze clubs, waaronder HCSV met elkaar te fuseren. Hierdoor verloor de HCSV haar religieuze karakter en een aantal van haar sterkste spelers waaronder Wim besloot om lid te worden van DD, toen niet alleen de oudste maar ook de sterkste vereniging binnen de HSB. Hier ontwikkelde Wim zich verder. Hij had een zeer solide stijl. Speelde gezonde openingen en ging moeilijk te overziene complicaties zoveel mogelijk uit de weg. Wel kon hij met kleine voordeeltjes hardnekkig en vaak met succes op winst spelen en hij was in slechte stellingen een taai verdediger. Hij werd een gewaardeerde kracht voor DD 1, dat mede dankzij hem nog jaren lang in de middenmoot van de hoofdklasse kon meekomen.

Intussen deed hij ook mee aan de persoonlijke kampioenschappen van de HSB en in 1964, 1978 en 1979 werd hij kampioen.

In die tijd was Wim werkzaam eerst als leraar natuurkunde aan een Haagse middelbare school en later aan de TU-Delft in de vakgroep Niet Destructief Onderzoek. Dat laatste lijkt overeenkomstig zijn manier van schaken waarbij hij ten minste zijn eigen stelling ook graag heel hield.

In de jaren negentig gaat het slechter met DD. Voor de oudere garde gingen de jaren tellen en jeugdige aanwas was er nauwelijks. Er werd gezocht naar iemand die voor nieuw elan op de club kon zorgen. 

In 1999 werd Wim gevraagd om voorzitter te worden en na enige aarzeling stemde hij hierin toe. Hij slaagde erin om orde op financiële zaken te stellen, de jeugdafdeling uit te breiden en probeerde om sterke spelers van buiten te interesseren voor een DD-lidmaatschap. Ook schreef hij, geholpen door onder meer Ronald Dickhoff, een jubileumboek over 150 jaar DD dat in 2005 uitkwam. Dat werd een dik boek dat vol stond met feiten en heel veel onderzoek vergde. Het wordt tot op de dag van vandaag geraadpleegd door mensen binnen en buiten DD.      

In 2007 nam ik het voorzitterschap van hem over en kon ik voortbouwen op de initiatieven die hij had ontwikkeld. Weliswaar is sinds die tijd de hoofdklasse nog steeds een maatje te groot maar het clubleven is vitaler geworden en de jeugdafdeling is groter geworden dan ooit tevoren.

Na zijn pensionering is Wim een aantal keren uitgekomen voor een DD-team dat deelnam aan Europese en wereldkampioenschappen voor senioren  en ook hier bleek zijn stijl productief. Met gezond maar rustig spel verloor hij zelden en hij was attent als zijn tegenstanders zich vergisten.

In Velden vond in 2009 een Europees kampioenschap plaats. Hieronder een voorbeeld van zijn geduld om ook kleine voordeeltjes in winst om te zetten. Helemaal vlekkeloos ging dat niet maar gelukkig hielp zijn tegenstander een beetje.


In dezelfde periode heb ik ook een aantal open toernooien (waarvan sommigen alleen voor senioren) gespeeld. We leerden elkaar toen beter kennen want er was alle tijd om na een partij die vrijwel nooit langer dan 5 uur duurde met elkaar te praten over alle mogelijke onderwerpen. We dachten over veel dingen verschillend, maar lieten elkaar de ruimte om onze standpunten uitgebreid en met respect voor de ander toe te lichten. Ook sprak hij over zijn familie met veel liefde. Hij hield van zijn dochters en zoon, maar vooral op zijn kleinkinderen was hij erg gesteld en hij keek er elke keer naar uit als hij op hen mocht gaan passen.

Vermeldenswaard is ook het leerboek dat Wim schreef over zijn vakgebied aan de TU. Dat boek had een goede naam en op een gegeven moment was er sprake van een herdruk. Maar dat moest worden aangepast want de wetenschap was voortgeschreden. Wim wilde de aanpassingen echter niet zelf schrijven want hij was bang dat hij fouten zou maken en dat dat de goede naam van het boek, waar hij trots op was, zou bederven.

Tenslotte iets over Wims gevoel voor humor. Dat was niet daverend maar wel ingetogen. Op weg naar een open toernooi in Andorra moesten we bij de Franse grens kiezen tussen de brede en goed aangegeven nieuwe hoofdweg naar de hoofdstad en een op een oude kaart vermelde oude hoofdweg. Daar was ook ons hotel aan gelegen en dus kozen we voor het laatste. Die weg was inmiddels krachtig gedevalueerd tot een smal soort bospad. Geen nood totdat er een koe pontificaal midden op de weg stond. We keken elkaar wat besluiteloos aan want ja, zo'n beest schuif je niet zomaar aan de kant. We waren beiden dus even stil tot Wim zei: "eh eh Henk, we moeten nu toch maar de koe bij de horens vatten". 

Beste Wim, rust in vrede.

Henk Happel