Herinnering aan Wim Vink

Wim en ik kenden elkaar al een heel lange tijd. Toen ik in de herfst van 1962 als 18-jarige de overstap maakte van mijn buurtclubje naar de HCSV maakte ik voor het eerst kennis met hem. Hij was toen als 25-jarige al een van de sterkste spelers van de HCSV, was al eens clubkampioen geweest en was een vaste kracht voor het eerste team dat in de eerste klasse van de KNSB goed mee kon komen. 

✞ Wim Vink 1937 - 2022

Het was duidelijk: hij was me qua schaakkracht duidelijk de baas. Mijn rol de komende jaren was meer die van de aanstormende junior die met scherpe aanvalspartijen het ijzer met handen probeerde te breken. Het was een kolfje naar Wim’s hand om deze jeugdige overmoed met oersolide spel in de kiem te smoren. Zo terugkijkend is het niet verbazingwekkend dat hij een geweldige plusscore kon opbouwen. Pas toen ik meer positioneel begon te spelen kon ik beter weerwerk geven.


De HCSV was in de HSB een middelgrote club op confessionele grondslag (protestants) die eind jaren 20 is opgericht o.a. door C.L.Ruben en P.Cnossen. De club van de mannenbroeders leidde een florerend bestaan, mede door toedoen van uitstekende bestuurders, sterke spelers zoals F.A.van Santen, J.C.Geusebroek, J.P.Roos en door de goede contacten die er waren met het middelbaar onderwijs via D.Hoegen. 

Eind jaren 60 kwam er toch de klad in. De speelavond op woensdag begon een groot nadeel te worden vanwege de toenemende populariteit van het Europacup voetbal dat op de tv werd uitgezonden. De successen van Feijenoord en later Ajax vormden steeds meer aanleiding van teruglopend clubbezoek.

Dat gold niet alleen voor de HCSV maar ook andere, kleinere, verenigingen hadden er last van. Een fusie met andere verenigingen kwam steeds meer in zicht. Onafhankelijk van elkaar concludeerden Wim en ik dat een overstap naar een andere, grote club de beste optie was om sterke tegenstanders te ontmoeten. De keus tussen Moerwijk en DD lag voor de hand. Het werd voor ons beiden DD.

In DD kwam Wim direct in het eerste team dat reeds eerder versterkt was door Rosenthal (ex RSC) en Lindner (ex RLAC) zodat het samengevoegd met eigen sterke spelers als Van Weezel, Schendstok en Stork in 1971 kampioen in de eerste klasse werd. Tot 1986 behoorde hij tot de vaste krachten van DD I. In totaal speelde hij 114 partijen met een score van 59 ½ punt. Hierna brak er een periode aan waarin hij door zijn maatschappelijke werkzaamheden minder tijd had voor het schaken.

Eind jaren 90 brak het moment aan om voorbereidingen te treffen voor het 150-jarig bestaan van DD in 2002. Een van de ideeën was uitgave van een jubileumboek. Wim was hiervoor aangezocht door het bestuur en ik wilde hem hierbij wel assisteren. Hoewel we dachten dat we ruim in de tijd zaten om dit boek in het jubileumjaar uit te brengen bleek dit in de praktijk zwaar tegen te vallen. Wim had een lijst gemaakt met onderwerpen die in het boek behandeld zouden worden. Echter, ieder keer wanneer we bij elkaar kwamen – dat was dikwijls één keer per week – bleek dat de lijst weer gegroeid was. Wim had een veelzijdige interesse in allerlei onderwerpen, wist ook heel veel hierover en had een enorme werklust om dat allemaal op papier te krijgen. Op een gegeven moment besloten we dat de inhoud belangrijker was dan de te halen deadline. Zo werd het boek steeds dikker en kreeg het de status van een naslagwerk De verschijningsdatum was het eind 2005.

Na 2000 kwam er voor Wim meer gelegenheid om te schaken. Waarschijnlijk aangestoken door het enthousiasme van Otto Rost van Tonningen over het seniorenschaak nam Wim deel aan senior teamkampioenschappen die veelal in Dresden plaatsvonden. Vanaf 2007 toen ik zelf gerechtigd was voor dit soort toernooien speelden we vaak in een team. Bij die wedstrijden toonde Wim dat hij nog steeds uiterst solide schaak kon spelen, ook tegen sterke oppositie. Verliezen deed hij zelden, ook niet tegeneen echte Draufgänger uit Oostenrijk.


De laatste 5 jaar kwam hij door zijn ziekte niet meer naar de club. Hij verbleef naar eigen innige wens het liefst in zijn eigen huis, temidden van zijn boeken, favoriete muziek, de krant lezend aan de tafel. Helaas was er voor zijn schaakvrienden geen gelegenheid meer om in contact met hem te komen. 
Woensdag 29 juni begeleidden we hem naar zijn laatste rustplaats op Oud Eik en Duinen.
 
Hij ruste in vrede.

Ronald Dickhoff