Nieuws

7e ronde, de helden raken vermoeid

Schaken is steeds meer iets voor de jeugd. Je ziet ook weer in dit toernooi: allerlei gebroed dat nog aan de puberteit moet beginnen, dat de meest ingewikkelde varianten speelt met een vanzelfsprekendheid waar wij ouderen, gelouterd als we zijn door tegenslagen en net-nietervaringen slechts met trillende vingers aan kunnen beginnen. In dit toernooi wordt de jeugd nog extra bevoordeeld omdat de toernooizaal slechts te bereiken is via een uitgebreid trappenstelsel van in totaal 101 treden. Als modale oudere ben je dan ook de eerste tien minuten van de partij bezig met het luisteren naar je hartslag, het wegmasseren van melkzuur in je kuiten en het deppen van zweet.

Ter voorbereiding waren Wim en ik gaan wandelen op het Donau-eiland waar het enige gevaar is dat je omvergegooid wordt door joggers en racefietsers die in hun haast een nieuw persoonlijk record te vestigen geen zin hebben in overbodige wegversperringen als twee oudere wandelaars. Daarna naar de Mexicoplatz gegaan waar nog een mooie neogotische kerk stond waar je in vier talen kon biechten. Dat hebben we niet gedaan want we vonden dat we nu ook weer niet zo slecht hadden gespeeld.


Inmiddels had Ronald met zijn gade de Karlskirche bezocht waar je met een gammel liftje een nog gammeller en beweeglijk houten vloertje bereikte waar je voorzichtig op moest lopen omdat er anders gevaarlijke trillingen ontstonden. Van daaruit kon je nog hoger maar daar hebben ze van afgezien om een voortijdige hemelvaart te vermijden.
 
Dan de partijen: de wandeling had ons goed gedaan want Wim en ik waren van de DD-ers de eerste die klaar waren. Mijn tegenstander zette de partij zo slecht op dat ik dacht aan een miniatuurtje, maar opeens begon hij aan een opmerkelijke serie ‘enige zetten’. Bijna was het nog remise geworden omdat ik hier geen rekening had gehouden maar gelukkig schoot hij juist op tijd een bok. ‘Scheisse gespielt’ was zijn commentaar.

Wim bood remise aan in de hoop dat zijn tegenstander dat zou weigeren. Een goede gok, want door ongemotiveerde winstpogingen bracht zijn tegenstander zichzelf in moeilijkheden en het eindigde ermee dat hij zijn dame verloor. Zie hieronder.

Voor de anderen was het hard werken tot diep in de nacht. Ronald had aan de opening een gambietpionnetje overgehouden dat wit maar niet terug kon winnen. Door systematisch uitbuiten van de voordelen die dit met zijn meebracht kon hij kon hij uiteindelijk het punt bijschrijven.

Adri hield aan de opening een stelling over die met voorzichtig niets doen nog wel remise te maken zou zijn. Niets doen is echter niet de sterkste kant van Adri en uiteindelijk bezweek hij dan ook aan de zwarte druk.

Jan Willem ten slotte verraste zijn tegenstander met een fraai dame-offer. Geheel in stijl probeerde hij daarna de witte koning mat te zetten, waar behoudzuchtig een vrijpionnetje op te spelen de winst had gebracht. Nu ontkwam de witte koning en plat materieel overwicht besliste de strijd in zijn nadeel.

Stand:

A-groep: Henk 4, Ronald 3½, Jan Willem 2½
B-groep: Adri 4½, Wim 3½

Henk Happel